Seaman's blog

Desperacja musi być wielka, skoro ludzie z biografiami chwytają się swoich korzeni. Gazeta Wyborcza w iście gomułkowskim stylu ujawnia grupę, która „namówiła menedżera do podsłuchiwania” - na czołówce internetowego wydania tytuł krzyczy o pośle PiS wchodzącym w skład grupy podsłuchującej władzę. Natomiast w środku tekstu wije się redaktor Czuchnowski, zastrzegając sobie, żeby Boże broń nie traktować jego rewelacji zbyt poważnie, bo prokuratura scenariusza napisanego w Gazecie Wyborczej nie potwierdza.

Premier nie poda się do dymisji, gdyż nie chce poddać się szantażowi. To słowa Donalda Tuska. To by oznaczało, że dymisja w rozumieniu premiera miałaby jakieś uzasadnienie merytoryczne, lecz jako rozwiązanie jest nie do przyjęcia z powodów, nazwijmy je jakoś, honorowo-etyczno-precedensowych. Podobnie z przyspieszonymi wyborami jako opcją – ten sam problem.

Premier Donald Tusk zmaga się mocarnie z problemem, który jego rząd sam stworzył. No, powiedzmy, że konwulsyjnie się szarpie, to bardziej adekwatne określenie. Władza sprawowana od siedmiu lat przez partię Tuska nie potrafiła ochronić swoich najwyższych funkcjonariuszy przed podsłuchami, które trwały latami. Tu nie ma dwóch zdań, stuprocentową odpowiedzialność ponosi rząd Tuska. To jedno wystarczy, żeby tę ekipę odesłać na zielona trawkę.

Nie chcecie, to nie wierzcie, ale ja wiedziałem, że mój poranny tekst  "Tusk, przyjaciele i taśmy audio" będzie miał dalszy ciąg po konferencji prasowej premiera, a jego kontynuacja będzie o kłamstwie Tuska i ten tytuł był zaplanowany łącznie z poprzednim. Skąd ja wiedziałem, że Tusk nakłamie? Ano dlatego, że on zawsze kłamie.

Wszyscy albo prawie wszyscy zastanawiają się, co zrobi Donald Tusk? Dymisja rządu i przyspieszone wybory? Dymisja Sienkiewicza i pokrętny monolog tłumaczący wszystko nieudolną asertywnością, jak przy aferze hazardowej? Hamletowskie być albo nie być, czyli „Ratunku, ruscy we mnie biją!”? Różne są wersje i hipotezy, a znając naszego szczerego przywódcę, wszystkie wyjścia są możliwe, zależy, co tam się wykluło pomiędzy Grasiem, Ostachowiczem, czerskimi doradcami i Tuskiem, nie wspominając o Sekcji Propagandy KPRM.

Przewidywałem, że moja blogerska aktywność w polityce osłabnie na czas mistrzostw świata w piłce nożnej, bo każda moja aktywność zawsze słabnie w trakcie mundialu. Jednak wobec wczorajszych emocji, jakie zgotowali Holendrzy i Hiszpanie, dla mnie przynajmniej polityka zbladła, zszarzała, skurczyła się jak balonik, z którego uciekło powietrze.

Powiedzieć, że to był niedzielny obiad na wsi, to niewiele powiedzieć. Najstarsza córka czyli siostra Jerzyka, świeżo upieczona lekarka, przywiozła z Białegostoku narzeczonego, też lekarza. Wuj się wystroił, ciotka także się wyfiokowała, mnie i Jerzykowi  kazali się umyć już po raz drugi tego dnia i ubrać czyste koszule, co wprawiło nas w markotny nastrój, ale niedzielny obiad był silniejszy niż rozgoryczenie, więc się stawiliśmy odszorowani i przebrani.

Być może mamy do czynienia z przypadkiem, który się wyrwał spod kontroli nie tylko inspiratorów czy macherów, lecz także państwa. Tak było ze sprawą Rywina, która początkowo wyglądała incydentalnie, jakieś tam szacher macher pomiędzy warszawskimi redakcjami. Nikt prawie początkowo nie zwrócił uwagi, nie docenił należycie wagi kontekstu. A potem tak urosła, że przygniotła nie tylko nagranego delikwenta, lecz także nagrywającego, rząd, partię rządzącą i w rezultacie przemeblowała trwale scenę polityczną.