Historie rodzinne. Kto budował sieci telefoniczne w Ekwadorze cz.2

24 March, 2014 - 09:55 | Written by Tomasz A S | 1

Pierwszy raz publikowane na portalu niepoprawni.pl rok temu, 27 marca 2013 roku

poprzedni odcinek:

cz.1 :
http://www.blog-n-roll.pl/pl/historie-rodzinne-kto-budowa%C5%82-sieci-te...

Na zdjęciu:
Ekwador 1949 r.
Pod postumentem oznaczającym równik. Siedzą Kazimierz z córką Teresą, „na równiku” stoi na jednej nodze jego żona Teodozja.

Po wojnie, w roku 1945 Kazimierz Rogowski podejmuje pracę w Sztokholmie w firmie telekomunikacyjnej L. M. Ericksson.
W dniu 11.09.1946, jako pełnomocnik tej firmy, wyjeżdża do Ekwadoru, aby tam od fundamentów budować sieć telefoniczną i centrale automatyczne. Szybko wysuwa się na czoło społeczeństwa ekwadorskiego, staje się osobistością uczestniczącą we wszystkich ważniejszych wydarzeniach tego kraju. Jego córka Teresa wychodzi za mąż za Ekwadorczyka - Rodrigo de Paredes Chiriboga, siostrzeńca prezydenta.

Prasa ekwadorska przeprowadza z nim wywiady i poświęca mu wiele miejsca na swych szpaltach. Zwłaszcza w jesieni roku 1951 w związku z uruchomieniem automatycznych central telefonicznych w stolicy Ekwadoru Quito i w głównym porcie tego kraju Guayaquil znaleźć można było w prasie ekwadorskiej artykuły pełne słów najwyższego uznania:
„Dzięki jego zapałowi i wytrwałej, niezmordowanej pracy doszło do tego, że w naszym kraju telefony automatyczne stały się rzeczywistością” - pisze El Telegrafo dnia 10.10.1951. Prasa ekwadorska podkreśla, że tylko entuzjazm i uparta praca Seńor Ingeniero Rogowski mogła doprowadzić do rozpoczęcia i szczęśliwego zakończenia podjętego dzieła.
„Seńor Rogowski jest wspaniałym przykładem pracowitości” (un alto ejemplo de laboriosidad) - takim podpisem El Telegrafo opatruje dużą fotografię inżyniera Rogowskiego zamieszczoną na
pierwszej stronie tego dziennika.
Imię Kazimierza Rogowskiego trwale zapisało się w kronikach postępu technicznego Ekwadoru; stanął on w rzędzie tych Polaków, którzy położyli wielkie zasługi dla Ameryki Południowej. Stanął on obok Ignacego Domeyki, profesora mineralogii w Santiago, także Ernesta Malinowskiego budowniczego kolei w Andach.
Niestety, praca w niezwykle trudnych warunkach klimatu tropikalnego podkopała jego zdrowie. Bo należy mieć na uwadze niezwykłe różnice klimatyczne terenu, na którym inż. Rogowski prowadził budowę linii telefonicznych: port Guayaquil leży na poziomie morza i cechuje go klimat wybitnie tropikalny, stolica Quito zaś leży w Andach, na wysokości 2800 m nad poziomem morza. Jak pisze w jednym ze swych listów inż. Rogowski: „nieprzywykły do tych warunków przybysz z nizin nie może tu prędko chodzić i odczuwa brak powietrza”.
Zamiast trzech lat pracy w Ekwadorze, na które opiewał kontrakt inż. Rogowskiego z firmą L.M. Ericksson, pracował dużo dłużej. Jak pisze on w liście do mojej Mamy: „siedzę tu już przeszło 10 lat, ale już w górach pracować nie chcę ze względu na dolegliwości koronaryjne (wieńcowe), które mi dość dokuczyły”.
A w innym liście: „Prawdopodobnie nie tyle męczy ta temperatura, ile nadmiar wilgoci i straszliwa jednostajność klimatu: bez zimy, wiosny, lata i jesieni. Dzień zawsze taki sam od 6-tej do 6-tej. Jak nie ma dobroczynnych chmur, to słońce jest dosłownie zabójcze”. Stało się to słońce dla niego istotnie zabójcze. Przywieziono go ciężko chorego w grudniu roku 1960 do Sztokholmu - po czternastu latach wytężonej pracy w tropikach i w Andach.
Ostatnie trzy lata życia spędza na przemian albo w szpitalach sztokholmskich albo pracuje w biurze firmy L. M. Ericksson.
W uznaniu jego zasług i z górą czterdziestoletniej tak ofiarnej pracy, zostaje odznaczony złotym medalem na ratuszu w Sztokholmie. Posiadał biegłą znajomość rosyjskiego, ukraińskiego, niemieckiego, francuskiego, angielskiego, hiszpańskiego i szwedzkiego.
Zmarł 27 maja 1964 roku. Pochowany został w katolickiej i polskiej części cmentarza północnego Haga Norra w Sztokholmie.

5 (2)

1 Comments

Tomasz A S

Ellenai

26 March, 2014 - 22:59

Fascynujące losy, ciekawa postać i wciagająca opowieść. Niech żałują ci, którzy nie mieli czasu, by ją przeczytać

. Serdeczne dzięki za podzielenie się fragmentem historii własnej rodziny i z tym większą nieciepliwością czekam na kolejne opowieści.

A co do Wikipedii... to może powinieneś w niej zamieścić życiorys Twojego Wuja, skoro nie ma on tam dotąd swojego miejsca? Wikipedia jest przecież tworzona przez samych internautów.

Pasek narzędzi administracyjnych

Historie rodzinne. Kto budował sieci telefoniczne w Ekwadorze cz.2

1 Comments

Więcej notek tego samego Autora: