Tom Lewis zobaczył śnieg

 |  Written by Waldemar Żyszkiewicz  |  19
Jechaliśmy tym sam kursem kolejki na Kasprowy, ale trójka gości z Halamy była pochłonięta oglądaniem widoków, niecodziennych zwłaszcza dla jednego z nich, rdzennego Australijczyka Toma.

Dostrzegli mnie dopiero w zatłoczonym holu górnej stacji, gdy w jakimś kącie zakładałem wyjętą z plecaka kurtkę. Znaliśmy się od paru dni z widzenia, bo jadalnia dawnego pensjonatu Zizi Halamy jest pomieszczeniem na tyle kameralnym, że nie sposób się tam nie zauważyć. Przyjaźnie pomachaliśmy do siebie, ale przybyszów z największej wyspy świata zaintrygował mój strój, a może widoczne przygotowania do dalszej wycieczki, bo zaraz ruszyli w moją stronę.

Po przywitaniu i krótkiej prezentacji, zaczęli pytać o trasę eskapady. Wprawdzie zaczęła się dopiero druga dekada października, ale w ostatnich dniach pochłodniało. Powyżej regla leżało już całkiem sporo śniegu, jeszcze kopnego, jednak w miejscach mocno przedeptanych ścieżki były już śliskie. Nie planowałem niczego specjalnego, bo dzień był pochmurny, trochę powiewało, więc wejście na Świnicę nie bardzo miało sens. Już na Kasprowym Wierchu, po sprawdzeniu prognozy i zorientowaniu się w realnych warunkach pogodowych, postanowiłem pójść, jak daleko się da, granią główną Tatr na zachód, może nawet dojść do Małołączniaka.
 
*
Wyszliśmy przed budynek kolejki. Tom, który pierwszy raz w życiu widział prawdziwy śnieg, niesłychanie się podekscytował. Cieszył się jak dziecko, na dziewiczej płaszczyźnie odciskał ślady stóp, brał śnieg do ręki, rozcierał i wąchał, rozpierała go radość. Ale ze względu na zielony lodenowy płaszczyk przed kolana zrobienia orła na śniegu jednak mu nie rekomendowałem.

Chris pochodził z Irlandii, więc zanim osiedlił się w skolonizowanej przez Brytyjczyków ojczyźnie Aborygenów, miał już jakieś obycie z górami, choć zapewne nie z młodymi, wysokimi górami typu alpejskiego. Teraz rozglądał się uważnie, chłonął widoki, pytał o odległości, kazał sobie pokazać, w którą stronę się wybieram...

Najspokojniej reagowała Joanna, Polka mieszkająca w Australii, prywatnie bratanica wybitnego poety, która już nieraz musiała w Tatrach bywać. Mówiła, że prowadzi w Melbourne agencję aktorską, a jej towarzysze, Chris bardziej muzyk, a Tom przede wszystkim jednak aktor, uprawiają coś w rodzaju teatru instrumentalnego czy performance’u, tworząc ciekawy melanż z pograniczu free jazzu i tego, co dziś powszechnie już nazywa się world music.

Dowiedziałem się, że szczupły i jazzujący Chris gra na osadzonych w kulturze europejskiej dętych instrumentach stroikowych, takich jak flet i klarnet, natomiast Tom wydobywa dźwięki, posługując się charakterystycznym dla muzykowania  Aborygenów  didgeridoo. Właścicielka Agencji JM wiodła swą opowieść ciekawie, ale czas w górach liczy się inaczej, zwłaszcza w październiku, gdy dni stają się coraz krótsze... Nasza rozmowa z konieczności więc zmierzała już ku finałowi, gdy nagle Irlandczyk zapytał, czy może pójść ze mną.

Na te słowa aborygeńska twarz Toma rozpromieniła się. Niewiele razy w życiu widziałem taką radosną nadzieję w czyichś oczach.

–  Ja też chcę iść w góry. Mogę? – zapytał. I jak tu oprzeć się takiej  przemożnej prośbie? Znalazłem się naprawdę w trudnej sytuacji, nawet nie dlatego, że nie wypadało nagle zostawić młodej atrakcyjnej kobiety na dwóch tysiącach metrów zupełnie bez towarzystwa, bo z samotnym zjazdem kolejką Joanna spokojnie dałaby sobie radę. Ale właśnie ze względu na nieobytego ani z górami, ani ze śniegiem  Australijczyka Toma.
 
*
– Wysokogórska wycieczka to poważna sprawa, zwłaszcza gdy ma się odbyć w warunkach zimowych, a z takimi mamy dziś do czynienia – zacząłem spokojnym, ale poważnym tonem. – Jeśli mam was poprowadzić w góry, na co z chęcią przystaję, to znaczy, że biorę na siebie odpowiedzialność za wasze zdrowie i życie.

Miałem już pewne doświadczenie w trekkingu po Tatrach, bo od dziesięciu lat, co roku jesienią, po nich chodziłem, często zresztą w towarzystwie ludzi, którzy góry dobrze znali, kochali je i chcieli się cząstką swego bogatego doświadczenia ze mną podzielić. 

 – Jest śnieg, trochę ślisko, temperatura w okolicach zera, ale już niedługo, za godzinę, dwie zacznie spadać, bo słońca dziś jak na lekarstwo – ciągnąłem dalej wykład. Pokazałem im mocno urzeźbione spody swoich butów sięgających za kostkę i zarządziłem przegląd ich obuwia. Chris miał coś w rodzaju naszych pionierek, o spodach typu wibramy, od biedy można było w tym iść. Poza tym, był lepiej ubrany, miał na sobie ciepłą kurtkę, nie za długą.

Kłopot był z Tomem, który pod wspomnianym już lodenowym płaszczykiem nosił jakiś sweterek i miejskie, cienkie, nieodporne na wilgoć czy wiatr spodnie. A już żółte ładne buty typu wojskowego, na gładkiej jak stół słoninie, zapowiadały katastrofę. Z pewnością służyłyby świetnie na pustynnych czy stepowych przestrzeniach Australii, ale na śnieg w górach absolutnie się nie nadawały.

– Proszę, Tom – wysilałem swój cały koncept – absolutnie nie bierz tego osobiście, ale sam widzisz, że przy dzisiejszej pogodzie twój strój nie jest niestety odpowiedni. Płaszcz krępowałby ruchy, a marsz w tych butach naraziłby się na co najmniej poważną kontuzję. Gdybyś miał choć takie buty, jak Chris!
 
Z żalem patrzyłem, jak radość gaśnie w jego oczach. Zapytałem, czy ma pod spodem jakąś ciepłą bieliznę. Nie, nie miał. Na szczęście, staliśmy już trochę na zewnątrz, słońce na dobre zniknęło za grubą pokrywą chmur, znów powiał wiatr. Zaczynaliśmy odczuwać chłód.
 
*
We czwórkę podeszliśmy pod zaprojektowany przez Kodelskich i zbudowany w 1938 roku budynek obserwatorium meteorologicznego, pokazałem im jeszcze Gubałówkę i Butorowy Wierch, rozpostarte w dolinie Zakopane. Potem Tom z Joanną wrócili do budynku kolejki, a my z Chrisem ruszyliśmy granią główną, na zachód, w stronę Czerwonych Wierchów.

Przestrzeń w bezpośrednim otoczeniu Kasprowego Wierchu, pewnie ze względu na swe łagodne kształty, cywilizacyjną otoczkę tworzoną przez stylowe budynki oraz mnogość turystów lub (w zależności od sezonu) narciarzy, nie budzi respektu, należnego górom wysokim.

Mój irlandzki towarzysz, ucieszony niespodziewaną premią w postaci nieplanowanej wycieczki raźno ruszył do przodu. Opowiadał mi trochę o swych górskich doświadczeniach i stawiał duże kroki, prawie nie uginając nóg w kolanach. Moje uwagi, powtórzone raz i drugi, praktycznie zignorował, więc zacząłem sobie wyrzucać lekkomyślną decyzję o wzięciu go ze sobą na szlak...

Szczęśliwie jednak, zanim jeszcze oddaliśmy się od Kasprowego, na  mocno opadającym ku Przełęczy pod Zakosy odcinku ścieżki, Chris potknął się, zjechał trochę w dół i przysiadł w śniegu. Nie potłukł się ani żadnego szwanku nie poniósł, ale trochę stracił rezon. I widocznie przetrawił moje wcześniejsze napomnienia, bo chętnie przystał na to, żebym poszedł pierwszy.
 
Wycieczka znów nabrała uroku. Chyba tylko raz wyprzedziła nas jakaś większa grupa młodych wyczynowców. Od czasu do czasu mijaliśmy się też z turystami idącymi ku Kasprowemu. Było spokojnie, popatrywaliśmy w głąb rozległej Doliny Cichej po słowackiej stronie.

Z rzadka zaglądaliśmy w przepastne żleby spadające po północnej, polskiej stronie grani. I oczywiście sporo rozmawialiśmy, próbując wzajemnie uchylić przed sobą jakieś perspektywy naszych dość odmiennych, ale osadzonych w jednej perspektywie kulturowej, doświadczeń  górskich, życiowych, artystycznych.

Zaledwie kilka lat wcześniej pisałem scenariusz teatralny według irlandzkiej opowieści o nocy Samhain, więc odbyte przy tej okazji studia nad celtyckimi korzeniami Szmaragdowej Wyspy, jak i historię długich i zaciętych walk z Anglikami o niepodległość miałem jeszcze w całkiem świeżej pamięci. Było o czym pogadać.
 
*
Do Przełęczy pod Kopą Kondracką dotarliśmy gładko, bez przygód. Jeśli ta część szlaku zostawiła po sobie jakiś ślad pamięciowy, to było to raczej wspomnienie rozmowy, jaką prowadziliśmy z Chrisem po drodze. Takiej wielowątkowej rozmowy, w której zaciekawienie budzą zarówno przeżycia dla obu stron niejako egzotyczne, ale być może ważniejsze okazuje się znajdowanie punktów wspólnych, doświadczeń życiowych wzajemnie oczywistych, dających poczucie jakiejś głęboko zakorzenionej więzi.

Było już dobrze po drugiej. Nie pamiętam, czy wypiliśmy tam po łyku herbaty z maleńkiego metalowego termosu, który zwykle brałem ze sobą na dłuższe trasy. Pomyślałem, że mając na uwadze, iż był to tatrzański debiut Irlandczyka z Australii, plan wycieczki można uznać za wykonany. Pokazałem Chrisowi schronisko na Hali Kondratowej i zaproponowałem zejście zielonym szlakiem, najpierw zakosami, potem przez Magurski Upłaz i Koryciska na Kondratową Polanę...

Chris wcale mnie nie słuchał, tylko wpatrywał się w górującą nad nami, ale przecież nieodległą, wydawałoby się, że na wyciągnięcie ręki, bułę Kopy Kondrackiej. Obserwując kilka schodzących stamtąd osób, zapytał o przewyższenie. 150 metrów nie wywarło na nim specjalnego wrażenia.
– Tylko 150? To niedużo, dam radę – ocenił i spojrzał na mnie z żarem w oczach.

Mnie też nie trzeba było specjalnie namawiać. We wcześniejszych  założeniach dzisiejszej marszruty wejście na Kopę stanowiło przecież plan minimum. Chris się rwał do góry, we mnie pasja eksplorowania zmagała się z powściągliwością przewodnika... I jeszcze warto było mieć się czym pochwalić Joannie. Zaczęliśmy podchodzić.  
 
*  
Znów zaczęło wiać. Ze słowackiej strony napłynęły chmury, ostatnia przed szczytem faza podchodzenia dała się nam trochę we znaki. Ale widoki z Kopy z pewnością ten trud wynagrodziły. Chris rozglądał się, pytał o szczegóły. Wszedł na tatrzański szczyt na własnych nogach i był ponad Kasprowym. Teraz należało pomyśleć o odwrocie, tym bardziej że dzień wyraźnie już się nachylił... Zmierzchało.

Ruszyliśmy żółtym szlakiem, który ze szczytu Kopy sprowadza ku Przełęczy Kondrackiej. Wiało nam w plecy, momentami całkiem mocno, a dość  strome zejście zmuszało do wytężonej uwagi. Tym bardziej że na mocno wyślizganej ścieżce w każdej chwili można było się przewrócić. Gdzieniegdzie zresztą śnieg się już całkiem wytopił, a ponieważ temperatura znów spadła poniżej zera, kamienie i stopnie na niektórych odcinkach szlaku były oblodzone. Mój towarzysz mocno podjechał raz i drugi. Z minuty na minutę robiło się ciemniej, chłodniej, coraz mniej komfortowo.

Szedłem tuż przed Chrisem, przypominałem mu o małych krokach, ugiętych kolanach, rozważnym stawianiu nóg. Podmuchy wiatru z Południa spychały nas w dół, rozważny pośpiech wymuszało także uciekające światło. Myślę, że zejście z najniższego i położonego najbardziej na Zachód szczytu Czerwonych Wierchów dostarczyło Chrisowi niemałej porcji wrażeń. Mnie też, bo drżałem na myśl, że mogłoby się mu tutaj coś złego przytrafić, a wiedziałem, że za kilka dni oczekuje go ważne życiowe wydarzenie.

Na Przełęczy Kondrackiej, prawie 300 metrów poniżej szczytu, złapaliśmy kilka chwil oddechu. Najgorsze mieliśmy za sobą, ale zejście niebieskim szlakiem przez tzw. Piekiełko do schroniska, wymagające według przewodnikowych czasów całej godziny, też okazało się wyzwaniem. Zwłaszcza dla kogoś, kto nie znał wcześniej tej drogi, a teraz w zapadającym mroku, walcząc ze zmęczeniem, musiał pokonać w zejściu kolejne 400 metrów deniwelacji.
 
*
Trochę to trwało, zanim znaleźliśmy się przed schroniskiem. Pokazywałem towarzyszowi niedoli Urwany Żleb w masywie Długiego Giewontu, pokazywałem drogę, którą mogliśmy zejść, omijając skrajny szczyt Czerwonych Wierchów. Mówiłem też o niedźwiedziach, które przed zimowym snem dokarmiają się tutaj borówką i brusznicą... Chris prawie się nie odzywał.
 
Weszliśmy do schroniska. Na szczęście, tłoku nie było. Posadziłem znużonego Irlandczyka przy stole pod oknem, a sam zamówiłem po bigosie oraz po dwie duże herbaty z cytryną dla każdego z nas.
Jedliśmy ten bigos, aż się nam uszy trzęsły. Zagryzaliśmy pajdami chleba, popijaliśmy herbatą. Obok ktoś przepakowywał plecak, stuknęły drzwi na zaplecze. Para młodych ludzi, którzy dopiero co zeszli ze szlaku, zmieniała wilgotne podkoszulki. Nagle Chris, który  wciąż ze smakiem pałaszował bigos, podniósł głowę znad talerza i powiedział:  – Uratowałeś mi życie, dzięki!
 
Postscriptum
Dzień później, po przejściu z Władkiem M. masywu Koszystej, od Waksmundzkiej Polany aż po Krzyżne, wracając do Halamy przez Dolinę Jaworzynki, na pasemku lodu niedaleko Cyganki, praktycznie już w Kuźnicach, złamałem rękę (kość promieniowa w miejscu typowym). Dlatego też podczas próby, którą Chris z Tomem urządzili w Halamowej piwniczce, również zwanej Piekiełkiem, byłem tylko przez chwilę.

Natomiast w czwartek wieczorem, 25 października, w trakcie koncertu inaugurującego Jazz Jamboree ’90, tuż po programie specjalnym Jarka Śmietany, na scenie stołecznej Sali Kongresowej pojawił się australijski duet Lewis & Young, grający – jak można było przeczytać w festiwalowym folderze – oryginalną mieszankę free jazzu i australijskiej muzyki etnicznej.   
 
 
http://www.mapytatr.net/PRODUKTY/MAPY_TAT/TPN/SLICES/tpn_mapa.htm
 
5
5 (6)

19 Comments

Obrazek użytkownika Szary Kot

Szary Kot
od Polany Waksmundzkiej, przez Koszystą, do Krzyżnego to się bez szlaku łaziło? Hmm...
Mnie się raz udało spiracić. Szliśmy znad Czarnego Stawu, na Wyżnia Białczańską Przełęcz (na pn. od Niżnych Rysów), a potem jeszcze mały myk w bok na Żabiego Mnicha (typowa skalna wspinaczka, choć bez sprzętu, a tam sprzęt raczej był potrzebny surprise), ale to było daaaawno.

A przejście przez Goryczkowe Czuby uwielbiam, jest niezwykle urokliwe, w obie strony i w różnej pogodzie, cudna ta Cicha Dolina w dole.... Zimą też są piękne, często całe kryształowe - ale tylko podziwiałam z Kasprowego, bez raków nie odważyłabym się wink
 

"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."
Obrazek użytkownika Waldemar Żyszkiewicz

Waldemar Żyszkiewicz
...w Blog'n'Rollu na ten Nowy Rok! A życzenie takie wspólnotowe, mam jedno:
żebyśmy podołali i wygrali Polskę, żeby wreszcie gorzka konstatacja Stasia W.
przestała obowiązywać, myslę o tym rogu...

Najlepszego, najserdeczniej na cały rok Pański 2016!
 

Waldemar Żyszkiewicz

Obrazek użytkownika Waldemar Żyszkiewicz

Waldemar Żyszkiewicz
...poza szlakami :) Nasze Tatry są tak małe, że tylko poza szlakami jest sympatycznie.
Miałem to szczęście, że znałem zaprzyjaźnionego fotografika, który dostawał zezwolenia (z TPN-u i TANAP-u) na chodzenie wszędzie, dla siebie i dwójki Szerpów; miałem też znajomych, z którymi można było pojść wszędzie, więc korzystaliśmy...

Nb. pełna trasa Orlej Perci prowadziła przez Wołoszyn do Polany pod Wołoszynem, dopiero w 1932 skrócono czerwony szlak do Krzyżnego. Na Rysach nie byłem, ale za to byliśmy ze trzy godziny na Niżnich Rysach, skąd widok bodaj lepszy, no i tłoku nie ma. Z czego wynika, że brodziliśmy gdzieś niedaleko siebie, choć nie wiem, czy w podobnym czasie :) W tamtych okolicach byłem jeszcze w Dolinie Ciężkiej, którą Słowacy wbrew Paryskiemu uporczywie nazywają Czeską. Ze względu na świeże pozostałości misiowe Panie zażądały odwrotu przed czasem. Piękne wspomnienia!

Teraz właśnie są tzw. szklane góry, bardzo wiele ofiar w tym okresie. Ale przypominam, że wycieczka opisana powyżej miała miejsce w połowie paździenika, tyle że w mniej więcej warunkach zimowych.

PS Właśnie niedawno byłem wirtualnie w Krotoszynie, idąc tropem apteki, w której zaczął pracę Czochralski :) Serdeczności góskie i nizinne!
 

Waldemar Żyszkiewicz

Obrazek użytkownika Szary Kot

Szary Kot
miałam okazję poznać przywołanego Witolda Paryskiego, więcej, dwukrotnie byłam w jego domu.
Pisałam pracę magisterską o Walerym Eljaszu Radzikowskim, a pan Paryski posiadał rękopis pamiętnika mojego bohatera. Zwróciłam się z prośbą o możliwość zapoznania się z tym pamietnikiem i o dziwo, bez problemu się zgodził. Spędziłam więc w jego salonie dwa wieczory, zagłębiając szczegóły owego pamietnika.
Bardzo miły, starszy już wtedy, pan. laugh

P.S.
Czy apteka, w której Czochralski pracował znajdowała się na rynku?
 

"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."
Obrazek użytkownika Waldemar Żyszkiewicz

Waldemar Żyszkiewicz
Henryk Paryski żył 91 lat, jego żona Zofia - 101 i pół roku! Z nimi bezpośrenio się nie zetknąłem, ale podczas mocnej śnieżycy poznałem bratanka Józefa Nyki :) skoro idziemy tym tropem... Po 1989 roku były jakieś reprinty książek o Tatrach WE Radzikowskiego, ale Pamiętników chyba nie widziałem.

Jeszcze o Paryskim: Dokonał wielu pierwszych wejść w Tatrach, m.in. Filarem Leporowskiego na Kozi Wierch (w 1929),

A ten Leporowski, zwany człowiekiem muchą, był poznańczykiem, kupcem, o ile pamiętam.
I jeszcze o Czochralskim:

Interesował się chemią. W wieku 16 lat przyjechał do brata do Trzemeszna koło Rozdrażewa. Rozpoczął pracę w aptece w Krotoszynie[5], gdzie prowadził eksperymenty naukowe w dziedzinie chemii. W 1904 roku wyjechał do Berlina[ 

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Czochralski

Trudno na tej nikłej podstawie określić położenie apteki w początkach zeszłego stulecia :) A swoją drogą biografia JC mogłaby dostaczyć pasjonującego materiału na scenariusz... 

Pozdrawiam Ścianę Zachodnią :)

Waldemar Żyszkiewicz

Obrazek użytkownika Szary Kot

Szary Kot
reprint "Przewodnika do Tatr i Pienin" W. E. Radzikowskiego, który oczywiście mam ;)))  Poza opisami wycieczek zawiera piękne rysunki autora.
Pamiętnik W. Eljasza to były osobiste zapiski, troski codzinne, uwagi o rodzinie, nawet o małżeństwie (nieszczęśliwym po śmierci córki) i nieszczególnie nadawał się do druku, chyba, że po solidnym opracowaniu.
Ciekawa jestem, gdzie obecnie znajdują się zbiory J.H. Paryskiego?  W jakimś archiwum, muzeum, czy rękach prywatnych?
 
 

"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."
Obrazek użytkownika krisp

krisp
Na Tatrach mało się wyznaję, choć tu i ówdzie byłem, ale z przyjemnością przeczytałem opowieść o Tomie, który niestety nie zaznał przyjemności połażenia po górach na okoliczność właściwego ubioru niemania i pory roku mało co odpowiedniej.

​Pozdrawiam noworocznie, Twoją dyskutantkę takoż.

krisp
Obrazek użytkownika Waldemar Żyszkiewicz

Waldemar Żyszkiewicz
właśnie dla tych mniej wyznających się na Tatrach, którzy chcieliby ewentualnie swoją wiedzę uściślić, zamieściłem link do dość dokładnej mapy, dzięki czemu można trasę wycieczki (dość ceperskiej, powiedzmy szczerze) precyzyjnie prześledzić :)  Tak czy inaczej, dla Chrisa zrobiła się z tego tzw. niezła wyrypa.

Odwzajemniam serdeczności!

Waldemar Żyszkiewicz

Obrazek użytkownika Szary Kot

Szary Kot
dyskutantka pięknie dziękuje za pozdrowienia :)
 

"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."
Obrazek użytkownika Danz

Danz
Jak to mawiał mój kolega, który wdrapał się już na całkiem spore wierzchołki, "góry to nie tylko pasja, to filozofia, odpowiedź na sens życia i zmaganie z samym sobą (czasem na granicy zdrowia i bezpieczeństwa).
Pięknie opisane, aż zatęskniłem do polskich Tatr.sad
Pozdrawiam.

Cytat:
Jeśli będziecie żądać tylko posłuszeństwa, to zgromadzicie wokół siebie samych durniów. 
Empedokles

Obrazek użytkownika Waldemar Żyszkiewicz

Waldemar Żyszkiewicz
W każdym razie tej granicy bezpieczeństwa lepiej nie przekraczać. Czasem trzeba umieć wycofać się spod samego szczytu, żeby bezpiecznie innym razem móc jeszcze pójść w góry. Czasem trzeba tylko klepnąć ręką i wracać... A czasem, jak instynkt podpowiada, trzeba siąść na tyłku i wolno wycofywać się w bezpieczne miejsce. Na tym to polega.

Serdeczności noworoczne!

Waldemar Żyszkiewicz

Obrazek użytkownika Danz

Danz
Znowu ładnie to napisałeś, w górach jak i w życiu, trzeba zachować umiar i mierzyć siły na zamiary.
Bo góry potrafią być okrutne dla zadufanych w sobie, a nawet dla marzycieli.  I jeszcze jedna uwaga, czasem warto mieć jeden dzień wolnego i nie spieszyć się ze schodzeniem, czasem warto spędzić noc w schronisku, albo i szopie.
Gorzej jak się ma w grupie ludzi, którzy chcą wszystko "zobaczyć" w 48 godzin...  A potem w samochód i do domu. Ech..
Pozdrawiam.

Cytat:
Jeśli będziecie żądać tylko posłuszeństwa, to zgromadzicie wokół siebie samych durniów. 
Empedokles

Obrazek użytkownika Waldemar Żyszkiewicz

Waldemar Żyszkiewicz
...mają tę wielką zaletę, że rano człowiek stoi już przy szlaku, a nie musi się martwić, jak dojechać do Kużnic, Brzezin, Kir, Wierchu Porońca czy Palenicy :)

Ahoj!

Waldemar Żyszkiewicz

Obrazek użytkownika Szary Kot

Szary Kot
a nie mówiłam???
 

"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."
Obrazek użytkownika Danz

Danz
Przepraszam, a co mówiłaś... kocie? smiley

Cytat:
Jeśli będziecie żądać tylko posłuszeństwa, to zgromadzicie wokół siebie samych durniów. 
Empedokles

Obrazek użytkownika Szary Kot

Szary Kot
tam, do Zakopanego lub w okolice, jeździć jak najczęściej.
Można tam też spotykać się z różnymi znajomymi...
 

"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."
Obrazek użytkownika Danz

Danz
Uwierz mi na słowo, że nie każdy jest pasjonatem gór, niektórzy wymiękają w czasie spaceru wokół maluśkiego jeziorka.
Pozdrawiam.wink

Cytat:
Jeśli będziecie żądać tylko posłuszeństwa, to zgromadzicie wokół siebie samych durniów. 
Empedokles

Obrazek użytkownika Waldemar Żyszkiewicz

Waldemar Żyszkiewicz
...bo im np. zdrowie na to nie pozwala. Warto pamiętać, że inni są...inni :)

Trzymajcie się zdrowo i ciepło!

Waldemar Żyszkiewicz

Obrazek użytkownika Szary Kot

Szary Kot
jak zapewne ja będę na starość, siedzieć w Zakopanem, Kościelisku, Murzasichlu, Małem Cichem i spozierać tęsknie na piękne góry ;)
 

"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."

Więcej notek tego samego Autora:

=>>