Kto znajdzie na tę grę szczepionkę, będzie wodzem na miarę Piłsudskiego

Czy możliwy jest osąd wyborów bez wydawnia "hurtowych" wyroków na całe społeczeństwo?

Nie chciałem wydawać hurtowego wyroku na wszystkich, bo jednak bardzo odmienne postawy, działania i losy osób można w wielkiej zbiorowości wyróżnić. To "my" było w zamyśle pedagogiczne lub terapeutyczne, bo przy analizie własnych niepowodzeń trzeba jednak zaczynać od siebie: co ja źle zrobiłem, czego my wspólnie nie umieliśmy należycie wykonać? 

Co nie znaczy, że nie dostrzegam uwarunkowań zewnętrznych. One były, są i będą: sąsiedzi, kolaboranci, agentura etc. Dlatego pytanie brzmi, co mimo wszystko należało zrobić, by się wybić na niepodległość. W zasadzie odpowiedź jest prosta, choć sprawa piekielnie trudna, bo należało wziąć los we własne ręce, czyli przegnać obcych, najemników, agenturę. Trzeba było po prostu przejąć władzę, a nie: niby przejąć władzę. Popatrzmy na te żałosne postaci tzw. prezydentów, na tych obcych ministrów spraw zagranicznych, za których nas chwałił NYT. Przypomnijmy sobie to niewolnicze myślenie, że Unia przyjdzie i za nas wszystko lepiej załatwi.

Czy jest świadomość narodowa? Jasne, że tak, ale nie istnieje jako jakiś ponadjednostkowy byt o szczególnych parametrach, lecz wyraża się w kulturze, twórczości, pojęciowaniu, emocjonalności, duchowości, religijności, w postawach ludzi wobec innych od nich ludzi. Zastanawianie się dziś, czy ten szczególny stan ducha i narodu podczas pielgrzymek JP2 był rezultatem inżynierii społecznej czy raczej spontanicznym uniesieniem zbiorowości, która wymknęła się zarządcom, nie bardzo chyba ma sens. Tamte przeżycia, emocje, religijne lewitacje były bez wątpienia faktem. Gorzej, że (jak to z emocjami bywa) wypaliły się, wybrzmiały, wygasły i teraz mamy to, co mamy. 

Dlaczego daliśmy się okraść z rewolucji? Bo nie poszliśmy na całość. Uwierzyliśmy, że tanim kosztem (po rozmówkach z drugą stroną) dostaniemy od nich to, co się nam należy, zamiast po prostu samemu po wolność sięgnąć. Oszukiwani przez Bolka i montowane przez bezpiekę samozwańcze grupki liderów, nie zdołaliśmy się w 1988-89 uprzeć przy władzach "S" z roku 1981. 

Mamieni przez propagandę (w tym m.in. RWE) i naciskani z zewnątrz (przez mocarstwa) zdecydowaliśmy się na kompromisy. Zabrakło kogoś na miarę Piłsudskiego, kto formalnie możnym tego świata by się nie stawiał, lecz potrafiłby sytuację rewolucyjną w kraju rozegrać dla realizacji naszego polskiego interesu. No, ale to nie powinien być ani Kiszczak, ani Geremek, ani Michnik, ani Jaruzelski, ani Balcerowicz, ani Wałęsa, ani Sienkiewicz, ani Jurczyk... A potem już wszystko poszło konsekwentnie na odwyrtkę.  Bo bandyta, tego co zrabował, sam nigdy dobrowolnie nie odda.
 

...mojej odpowiedzi jest świetną egzemplifikacją tej tezy :)

Napisałem, może nie dość jasno, że w katolicyzm jest religią wolności, podczas gdy Pańskie wyobrażenie wiąże się chyba z jakąś czarną legendą Kościoła, jako opresyjnej instytucji, która od wiernych wymaga niewolniczego posłuszeństwa we wszystkich, także pozareligijnych sprawach. Otóż, tak nie jest.

Trzeba pamiętać, że inny status w Kościele katolickim mają osoby duchowne, które przyjęły święcenia kapłańskie, inny zaś wierni świeccy. Z kolei posłuszeństwo wobec przełożonych i papieża wiąże tych, którzy złożyli śluby zakonne lub przyrzeczenia tercjarskie. Wiernych obligują tylko przykazania Boże i wymagania życia sakramentalnego. I to tylko tych sakramentów, które dotyczą ich stanu. Podobnie jest z sakramentaliami. To oczywiście tylko zgrubna odpowiedź, bo rzeczywistość Kościoła jest zbyt złożona, by ją można rzetelnie streścić nawet w długim komentarzu blogowym.  

Tak, zupełnie mylnie zinterpretował Pan moją odpowiedź. Biskupi  to książęta Kościoła, ale nie są panami  sumień wiernych, mają jedynie jak najlepiej przekazywać depozyt wiary, zawarty w Magisterium Kościoła. I zarządzać swymi diecezjami. Ewentualna decyzja o pochówku np. Lecha Wałęsy na Wawelu, w żaden istotny sposób nie angażuje mojej relacji do Boga, tj. wypełniania nauki Chrystusa. Nie byłaby to skądinąd pierwsza decyzja abp. Dziwisza, którą uważałbym za błędną (tak myślałem i pisałem np. o niespaleniu osobistych notatek JP2), więc z takiej decyzji nic dla mnie ani dla metropolity krakowskiego nie wynika, tym bardziej że teraz moim biskupem  jest kardynał Nycz, dawny biskup pomocniczy metropolii krakowskiej (konkretnie dawny biskup-ekonom kurialny).

Nieomylność w sprawach dogmatyki i pouczeń moralnych przysługuje jedynie papieżowi podczas wystąpień ex cathedra oraz biskupom pozostającym łączności ze sobą oraz biskupem Rzymu (zasada kolegialności). Ale w żaden sposób nie obejmuje to na przykład polityki zagranicznej państwa watykańskiego. Zdaje się, że wspólny apel Kościoła w Polsce i rosyjskiej Cerkwi o pojednanie znacznie bardziej angażuje emocjonalnie Pana niż mnie.  Życie w PRL-u skutecznie nauczyło nas dystansu wobec wszelkiej deklaratywności. Taki dokument  można z lepszą czy gorszą wolą podpisać, a rzeczywistość idzie swoją drogą. Całkiem podobnie jest zresztą z Dniami Judaizmu w Kościele, czy z zadekretowaną w peerelowskiej konstytucji wiecznotrwałą przyjaźnią ze Związkiem Sowieckim.

Nie ma co przejmować się bytami pozornymi. Ne pereżywaj – jak mówią bracia Ukraińcy. Jeśli Pana te sprawy naprawdę obchodzą i angażują emocjonalnie, to proszę poświęcić trochę czasu i wysiłku na zaznajomienie się z dokumentami. Bardzo kompetentny i wyczerpujący spis podała wyżej Pani Katarzyna. Proszę przynajmniej postudiować fragmenty Katechizmu Kościoła Katolickiego, dzieła dwóch papieży: Jana Pawła II i Benedykta XVI (jeszcze jako prefekta Kongregacji Nauki Wiary). Stamtąd dowie się Pan m.in. że nauczanie Kościoła wcale nie wyklucza (wbrew ideologom z Tygodnika Powszechnego) kary głównej. I wiele innych ciekawych, podstawowych informacji o Kościele i wierze katolickiej można tam znaleźć. Powiem więcej, nawet z Wikipedii (ostrożnie używanej) dowie się Pan o chrześcijaństwie tego, czego w lekturach o Thorze, Fenrirze i Lokem z pewnością  nie ma : )

Pozdrawiam kresowo,