Everyman - blog

Im dłużej żyję, tym wyraźniej widzę związek pomiędzy harmonijnym następstwem rodzinnych pokoleń i losem współcześnie żyjących potomnych. Z natury optymistyczne dzieciństwo i młodość zamazują różnice uniemożliwiające równy start w dorosłe życie, a przecież łatwiej borykać się z codziennym trudem tym, za którymi stoi intelektualny i materialny dorobek przodków, niż jednostkom rozpoczynającym wszystko od nowa.

„Mamy to!” - to pełen entuzjazmu okrzyk Tuska, który usłyszeliśmy po ogłoszeniu sondażowych wyników wyborów. Dla niego i jego wyznawców głosujących na PO oraz akolitów przebierających nogami by czym prędzej dorwać się do władzy to oczywisty powód manifestowanej euforii.

Pozycja „everymana” ma sporo wad i ograniczeń, bo w odróżnieniu od działań aktywnych polityków, analityków, dziennikarzy i różnej maści ekspertów nie daje możliwości korzystania ze źródeł politycznej kuchni, dostępnych wyżej wymienionym.

Codzienne kontakty, zwłaszcza zawodowe, niekiedy towarzyskie, zmuszają do tolerancji wobec zwolenników wyborów politycznych czasem skrajnie odmiennych od naszych. Sąsiadowi z przeciwka, który podczas kampanii prezydenckiej wywiesił na płocie baner Trzaskowskiego ciągle mówię „dzień dobry” choć z oczywistych względów sympatii do jego idola nie podzielam.

Kocopały głoszone przez lidera PO osiągnęły już taki poziom, że nawet jego zagorzali wyznawcy czują zażenowanie. Wyznawcy, bo proponowany przez niego przekaz nie poddaje się jakiejkolwiek próbie racjonalnej analizy, więc pozostaje im jedynie fanatyczna wiara w nieomylność idola.

Na fejsbukowym profilu nieco zramolałego leminga przeczytałem, że czerwcowy marsz był „upragnionym haustem świeżego powietrza”. Nie mam zwyczaju boksować się na ringu, który obsiadły rozhisteryzowane adoratorki autora tego równie „oryginalnego” co „odważnego” porównania oraz kilku stałych potakiwaczy, lecz trudno mi ukryć, że aż do dziś ręka mnie świerzbi by im napisać, że jeden haust nie wystarczy, gdy oddech nieświeży.

Dawno, dawno temu, kiedy boss PO pozwolił sobie nazwać nieskorych do głosowania na jego formację seniorów moherowymi beretami, poczułem odór chamstwa, który do dziś snuje się na szpaltach i ekranach mediów związanych z opozycją.

Historia łgarstwa w polityce jest zapewne tak długa jak sama polityka. Spisywanie antologii kłamstwa od zarania dziejów przerasta możliwości nawet najambitniejszych autorów, lecz zwrócenie uwagi na polski wątek tej historii i ograniczenie jej do aktualnych fragmentów wydaje się kuszące.