Geolog1988 - blog

Bardzo nie lubię przerywać czytania jakiejkolwiek książki, odkładać ją (niejednokrotnie z premedytacją) i nigdy więcej nie powracać do niej. Jest jednak kilku autorów, którzy zmusili mnie do zastosowania tak radykalnych środków.
Ostatnio niestety nie miałem wyboru…

Marek J. Chodakiewicz, Jolanta Mysiakowska-Muszyńska, Wojciech J. Muszyński – autorzy książki „Polska dla Polaków! Kim byli i są polscy narodowcy” posługując się bardzo sprawnymi sztuczkami manipulatorskimi, sprawili iż w pewnym momencie nie miałem pojęcia, co w ich książce jest prawdą a co fałszem.

Jednym z moich ulubionych bohaterów literackich jest Jack Reacher – postać stworzona przez Lee Child’a. Kim jest tenże jegomość? Najkrócej rzecz ujmując: prawie dwumetrową, inteligentną, świetnie wyszkoloną, dowcipną, ponad stukilową górą mięśni. Będąc emerytowanym majorem Żandarmerii Wojskowej Armii Stanów Zjednoczonych jeździ on po Ameryce podziwiając jej uroki a w konsekwencji – niejednokrotnie pakuje się w kłopoty (najczęściej próbując pomóc innym).
 

Czy książkę mającą 869 stron można streścić jednym, trzy-zdaniowym cytatem w dodatku znajdującym się na jej pierwszych stronach?
Okazuje się, że tak, czego przykładem jest najnowsza książka dr. Lecha Kowalskiego pt. "Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego a Żołnierze Wyklęci".
 
Oto tenże cytat-streszczenie:

Wielu politologów uważa, że demokracja skończyła się 26 września 1960 roku, kiedy to miała miejsce pierwsza debata telewizyjna kandydatów na prezydenta USA: Johna F. Kennedy'ego i Richarda Nixona. O zwycięstwie w tej debacie nie zdecydowało merytoryczne przygotowanie kandydata, tylko odpowiednio nałożony puder, sztuczny uśmiech i wyćwiczona pewność siebie kandydata demokratów oraz zmęczenie kandydata republikanów.

Nigdy nie uważałem relatywizacji historii za naukę a co najwyżej za ciekawą zabawę intelektualną. Robienie jednak z „A co by było gdyby…” oddzielnej dziedziny historycznej jest dziś zjawiskiem nagminnym a książki podejmujące tego typu tematykę sprzedawane są w dziesiątkach, jeśli nie setkach tysięcy egzemplarzy.

Rafał Matyja postawił kiedyś tezę, że Polacy lubią na zmianę powierzać rządy anestezjologom i chirurgom: anestezjolodzy ich usypiają a po nich przychodzą chirurdzy, którzy muszą dokonać brutalnych zabiegów.
Trochę podobnie jest z publicystyką i literaturą. Są tacy pisarze, którzy uważają, że ich głównym zadaniem jest przekonywanie odbiorców, że wszystko jest w porządku a oni sami robią wszystko, żeby utwierdzić ich w tego typu „komforcie”.

Czy ktoś z Państwa pamięta jeszcze dzisiaj, co działo się w ubiegłym roku wraz z pojawieniem się na niemieckim rynku wydawniczym książki Pana Jurgena Roth "Tajne Akta S."?
Ja niestety pamiętam...
Dlaczego niestety?
Ponieważ dopiero niedawno miałem okazję zapoznać się z jej treścią i skonfrontować ją z zapamiętanym szumem medialnym i politycznym, który obserwowałem przez kilka dni właśnie wokół niej.
 
Ale po kolei!
 
"Bild": "Czy Moskwa zabiła polskiego prezydenta?"
"Stuttgarter Zeitung": "Zmowa wysokich rangą polskich polityków z FSB"

Niestety, ale co jakiś czas chyba każdy z nas może usłyszeć hasła w stylu "Komuno, wróć", "Za komuny przynajmniej porządek był", "Tamte czasy, kiedy wszyscy mieli pracę, już nie wrócą", "Za Gierka, to się dopiero żyło".
Jednym z efektów tego typu "tęsknot" była wielka masa książek, z których mogliśmy się dowiedzieć o absurdach PRL żywcem wyjętych z filmów Stanisława Barei. Książek, które miały straszną klakę, i które można było zakupić w "przyzwoitej" cenie.
 

Razem z kolegami ze Stowarzyszenia Bełchatowianie dla Narodu wybrałem się dzisiaj na spotkanie KOD w Bełchatowie. Nas było siedmioro, "obrońców demokracji" również siedmioro (a może ośmioro?).

Oto kilka zasłyszanych tam "mądrości":
1.) Demokracja została stworzona w XVIII wieku przez francuskiego filozofa i pochodzi od łacińskiego słowa demokratos,

W lutym 1945 roku ówczesne "kierownictwo Polski" współpracujące z naszymi "wyzwolicielami zza wschdniej granicy" wydało "Instrukcję (tymczasową) [o] pozyskiwaniu, pracy i ewidencji agenturalno-informacyjnej sieci". Po raz pierwszy zostały wówczas zdefiniowane dwie kategorie OZI (Osobowych Źródeł Informacji) a były nimi: agent i rezydent.