Refleksja nad śmiercią Robina Williamsa

wiele jest racji w tym co piszesz, środowisko hollywodzkie jest zmanierowane i chyba zepsute, ale często te wszystkie dziwne zachowania wynikają z przejmującego, wewnętrznego bólu.
Robin Williams, z tego co czytałam, miał depresję. To jest naprawdę straszna choroba.
Znalazłam demotywator. Myślę, że dobrze oddaje to, co mógł czuć:

warto zasięgnąć trochę informacji.
Proszę przeczytać oświadczenie wydane przez St. Jude Children's Research Hospital: 

St. Jude released a statement Monday following the beloved actor’s death:

“Today the world lost an iconic man and entertainer, and St. Jude Children’s Research Hospital lost an incredible friend and supporter. We send our deepest sympathies to the family and loved ones of Robin Williams.

Mr. Williams generously gave his time to raise awareness and funds for St. Jude and for our patients battling childhood cancer. His humor brought bright smiles and laughter to our patients and families and his generosity deeply touched the hearts of all who knew him. He and his family remain in our thoughts and prayers.”

Nie osądzajmy zbyt pochopnie. Słowa z tego wyjątkowego oświadczenia napisanego w imieniu dzieci w najcięższym stadium choroby nowotworowej (bo takie przypadki tam są leczone) i ich rodzin, są świadectwem tego co starał się dawać od siebie Robin Williams, mimo własnych problemów.
PS
Napisałem kiedyś notkę na temat niesamowitej historii założenie i działalności tego szpitala, a właściwie całej fundacji. Warto poznać tą historię i obecną działalność tego centrum leczenia nowotworów u dzieci: Święty Juda od spraw beznadziejnych
 

1) zgadzam sie z p. KaNo.
Nie znałem p. Williamsa osobiście, ale znany był on tu w Kalifornii ze swojej filantropii i ciepla wobec innych ludzi.  Na dodatek był wściekle dobrym komikiem potrafiącym na poczekaniu improwizować w rewelacyjny sposób. Był też dobrym aktorem dramatycznym - wycisnął ze mnie łzy filmem "Good willl hunting" a to nie łatwa sztuka... Niech mu ziemia lekką będzie!

2) Problemy psychiczne niestety są czymś czego "zdrowy" nie potrafi zrozumieć (tak jak syty głodnego w przysłowiu) i częste są rady typu "weź się garść" które tylko czasami skutkują, w innych przypadkach człowiek postanawia sobie obciąć ucho lub odebrać życie nawet gdy ma wkoło siebie kochających go ludzi.  Polecam  "Shine on you crazy diamond" zespołu Pink Floyd.

3) Bardzo ciekawa i prawdziwa w/g mnie jest refleksja autora notki o naszej niewoli posiadania. Ja bym tylko nie rozciągał jej za daleko na sytuację zmarłego aktora, przy niewystarczających danych. Ja myślałem w jego kontekście raczej o tragedii wspomnianej w pkt. 2)   Niewola posiadania to jest nic w porównaniu z cierpieniem człowieka (i kochających go ludzi) jak mu się psuje "jednostka centralna"  ;-(

...a że ludziom w holi-łudzie się "zdrowo" w dupskach przewraca to jest prawda. 

"Polecam  "Shine on you crazy diamond" zespołu Pink Floyd."

Genialna kompozycja.

Mam jeszcze jedną refleksję - RW i dzieci z St. Jude Hospital. Jak wytłumaczyć dzieciom, które walczą o życie, że RW sobie to życie odebrał. Jak mówić o śmierci człowieka, który dawał im radość i nadzieję, a sam tego nie otrzymał. To nie lada wyzwanie dla psychologów.
 

A ja patrzę na takich ludzi z żalem ale i zdziwieniem. Żal mi ich bo popełniają czyn niezgodny z prawem bożym, czym narażają się na potępienie. I nie chcę tu pisać o tym że w wyniku depresji popełniaja zbrodnię na samych sobie. Oni popełniają zbrodnię znacznie wcześniej. Ta pogoń która jest poędzana na wszystkie sposoby stylem życiaj ki wymusza ten "holywood". Znamy to przysłowie o wronie co to krakać musi jako inne kraczą...

Nie powinniśmy oceniać innych. Po ich śmierci. Samobójcy możemy jedynie współczuć. Nic gorszego nie moze się człowiekowi przytrafić, jak samounicestwienie. Ale początek tego wszystkiego ma miejsce dużo, dużo wcześniej. W momencie gdy przytępują do tego towarzystwa, gdy są jszcze w pełni świadomymi ludźmi, przytomnie żądnymi sławy i pieniędzy. To jest wstąpienie na drogę ku grzechu i śmierci. Wszystko inne to jedynie konsekwencja tamtej, jednej jedynej decyzji powziętej w głowie komika w jakiejś chwili.

A fundajca... Cóż, niektórzy mają na tyle przytomności umysłu a może nawet strachu o pamięć o nich albo chwilowych obaw Boga, by zmusić się do tej filantropii, jeśli fiskus nie jest ich jedyną motywacją. Tego jednak już się nigdy nie dowiemy na pewno.

Trochę Ci się oberwało od czytających :), ale niestety chyba i ja również  muszę wytknąć Ci niesprawiedliwość ocen, choć przypuszczam, że bierze się ona z nieznajomości choroby, jaką jest depresja. Nie traktuj tego jako bezpośredniego zarzutu, bo wszak na chorobach znać się nie musisz. Niemniej, w takim przypadku lepsza byłaby większa ostrożność w ferowaniu ocen. Wydajesz się zgadzać z powszechnymi przekonaniami, nie mającymi zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością, iż aby zapaść na depresję, trzeba być  człowiekiem słabym i do tego mieć zdrowo przewrócone w głowie („za dobrze mu było”). Faktycznie większość ludzi tak właśnie postrzega osoby cierpiące na depresję. I ja także widziałam to w ten sposób do czasu, gdy przyszło mi przez ponad dwa lata borykać się z depresją osoby blisko ze mną związanej rodzinnie.
Dziś wiem, jak ta choroba  potrafi niszczyć osobowość człowieka i zarazem niszczyć jego relacje z otoczeniem i jak bardzo źle wpływa na bliskie mu osoby.  Wiem, bo w pewnym momencie, w poczuciu zupełnej bezradności, zaczełam szukać, czytać , dowiadywać się. Zanim jednak to się stało,  traktowałam te depresyjne zachowania niemal jako coś wymierzonego przeciwko najbliższym i przeciwko mnie samej także.  Wykorzystałam chyba wszystkie mozliw środki perswazji uważając, że chorego należy po prostu skutecznie przekonać, by „nie robił cyrku”. A więc prosiłam, ochrzaniałam, mobilizowałam, zawstydzałam, tłumaczyłam, krzyczałam, płakałam, złościłam się, wyrażalam współczucie, zapewniałam o wsparciu, bagatelizowałam problemy… itd. itd…
Daremnie. Wreszcie udało się jedno - namówienie na wizytę u lekarza. To wcale nie było łatwe, bo w Polsce, w świadomości społecznej,  psychiatra leczy, jak wiadomo, tylko „wariatów”. I przyzxnaj się tu człowieku, choćby jedynie przed sobą samym, żeś wariat. Pomogły nie żadne psychoterapie, ale długie i żmudne leczenie farmakologiczne.
Przepraszam za ten, może nazbyt prywatny wstęp, ale był on mi potrzebny, by przejść do sedna.

A sedno jest takie, że przyczyn depresji może być wiele. Warto chyba przede wszystkim wiedzieć to, że nie jest to „choroba Hollywood’u”, nie jest to nawet choroba artystów, ani znudzonych wszystkim bogaczy. Na depresję cierpi około 10% populacji. Tak się przyjmuje, ale istnieja podejrzenia, że wiele osób ma depresję po prostu niezdiagnozowaną.  Choć najczęściej ujawnia się pomiędzy 15. a 30. rokiem życia, zachorować mogą także dzieci i osoby w podeszłym wieku. Wskazuje się na dwa szczyty zachorowania na depresję: pierwszy około 30. rż. a drugi około 60. rż. Około 15% pacjentów z ciężką depresją umiera wskutek samobójstwa, 20-60% chorych na depresję próbuje sobie odebrać życie, 40-80% ma myśli samobójcze.
Co do powodów zapadania na depresję, to zaledwie część z nich można by próbować podciągnąć pod wyrażone przez Ciebie „było mu za dobrze” lub „był słabym człowiekiem”. Najczęciej zresztą ten typ depresji dotyczy ludzi młodych. Taki model powstawania depresji zakłada, że osoba depresyjna przyswoiła sobie, mówiąc krótko i w pewnym uproszczeniu,  nieadaptacyjny wzór reagowania, czego powodem mogło być stawianie sobie nierealistycznych,  nadmiernych wymagań, brak stabilnego poczucia własnej wartości i histeryczne poszukiwanie źródeł samooceny w świecie zewnętrznym (czyli generalnie - nadmierne skupienie się na sobie samym). Przy przyjęciu takiego modelu, nakierowanego wyłącznie na jakieś defekty psychiczne, należy zakładac, że skuteczna powinna być psychoterapia, która odpowiednio niejako „wymodeluje” wzór reagowania na prawidłowy i nauczy chorego prawidłowych reakcji.

Okazuje się jednak, że sprawa wcale nie jest taka prosta, a co wiecej - kompletnie nie bierze pod uwagę tego, że oprócz depresji z przyczyn pierwotnych (czyli tego jakby „uszkodzonego” ego), objawy depresyjne mogą występować także wtórnie, w przebiegu chorób somatycznych.
Co więcej, jeśli nawet weźmiemy pod uwagę wyłącznie depresję z przyczyn pierwotnych, to i ona także może mieć zgoła odmienne podłoże. Podłoże biologiczne.

I tu są dwie teorie: neuroanatomiczna, któragłosi, że przyczyną tego zaburzenia jest nadmierna aktywność prawego płata czołowego oraz neurochemiczna, według której przyczyną depresji może być niedobór w organizmie pewnych substancji - noradrenaliny oraz serotoniny. W takich przypadkach własnie pomagają leki nie dopuszczające do spadku poziomu tych tzw. amin biogennych.

Prawdopodobnie te dwa różne modele mogą się także jakoś przeplatać. Istnieje także depresja krótkotrwała, spowodowana przedłużającym się stresem lub jakimś silnym wstrząsem emocjonalnym. Z tej jednak wychodzi się zwykle stosunkowo łatwo. Na pewno jednak depresji nie można bagatelizować w ten sposób, że to choroba ćpunów, alkoholików i tych, którym jest za dobrze. Nie stawiaj też znaku równości pomiędzy typowym uzależnieniem, rzeczywiście wynikającym ze słabości człowieka, a  ćpaniem i alkoholizmem, które może być równie dobrze wtórne w stosunku do depresji. Wtedy nie ze słabości charakteru może ono wynikać.
 
Robin Williams nie był moim ulubionym aktorem. Myślę, że nie zmieściłby się nawet w pierwszej „dwudziestce’, choć trzy z jego filmów bardzo mi się podobały i zdarzało mi się do nich wracać (Stowarzyszenie Umarłych Poetów, Świat według Garpa i Fisher King). Niemniej, nie wiem jaki był prywatnie i Ty tego raczej też wiedzieć nie możesz. Wiadomo, że nie uchylał się od filantropii, a jego motywacje w tym zakresie mógł znać jedynie on sam. Działania świadczyłyby raczej na jego korzyść. Dlaczego więc uważać go za kogoś, komu się w głowie poprzewracało? Naprawdę nie „musiał” też być słabym człowiekiem. I co to ma wspólnego z Dekalogiem? Nie wiemy przecież co myślał, w co wierzył i jak żył na co dzień. Czy każdy bogaty i sławny człowiek musi być koniecznie zły?
Niech mu będzie policzone to, co zrobił w życiu dobrego.
 
Natomiast niewątpliwie dużo jest racji w spostrzeżeniu, że środowiska artystyczne, a szczególnie takie miejsca, jak Hollywood, wyjątkowo sprzyjają autounicestwieniu.
 

Wr oci lem tu po kilku godzinach i przeczytalem wszystkie wpisy komentarzy. Robię  tak, gdy sam zamieszczam komentarz. Ot, tak dla porządku.
I co widzę? Pod ostatnim wpisem Ellenai widzę dezaprobującą  łapkę w dół. Zupełne kretyństwo jakim jest ta akurat łapka, poraziło mnie do żywego. Sens i znaczenie tego komentarza są właściwie spoza obszaru dyskusji merytorycznej, gdzie jakikolwiek "like" nie ma żadnego znaczenia i sensu. Zatem, "disliker" który nie lubi tego akurat komentarza, popisał się wybitną wprost bezmyślnością, jeśli nie głupotą. Piszę to w przeświadczeniu, że wróci tu może i postanowi postawić "diskile" przy moim tu wpisie. Ale może się też czegoś nauczy?

Stawiam "like", dla wyrównania rachunków :-))

Myślę, że "nalotami dywanowymi" diskikera nie należy się przejmować i komentować, dyskutować.
Może to jakieś osobiste urazy i wyraz braku sympatii albo ktoś chce nas poróżnić???

I jeszcze koci apel, może chybiony, ale spróbuję, do owej osoby:

Drogi Dislikerze!
Jeśli nie zgadzasz się z czyjąś wypowiedzią, włącz się do dyskusji, komentuj.
Tak zza węgła to mało rycerskie!