Warszawski Euromajdan pod ambasadą Rosji (+ zdjęcia)

Poszedłem sobie dziś w południe pod ambasadę Rosji, gdzie warszawscy Ukraińcy organizowali manifestację przeciw rosyjskiej agresji na ich kraj. Kolejny raz impreza tego typu wzbudziła we mnie bardzo mieszane uczucia.

Zacznijmy od frekwencji. Jak to się na ogół dzieje, czy to, gdy ktoś robi demonstrację, czy to organizuje koncert, swój udział na Facebooku zadeklarowało mniej więcej 10 razy tyle osób, ile na miejsce przyszło faktycznie. Niby trudno się dziwić, niemniej miałem przed oczami dawne demonstracje przeciw wojnie w Czeczenii, które zjednoczyły na chwilę wszystkie chyba ówczesne polityczne opcje, a z pl. Zamkowego na Belwederską ruszył wielotysięczny tłum.

Tym razem było zupełnie inaczej. Pod ambasadą Rosji było może 300, może 400 osób, w większości Ukraińców i Białorusinów. Polaków mało, za to kilka znanych twarzy, mignęli mi Marcin Meller i Robert Mazurek. Było też, choć w konwencji „no logo”, parę osób z Solidarnych 2010 i, już z chorągiewkami, z Prawicy Rzeczpospolitej. Nie była to na pewno, zwłaszcza, jeśli wyłączyć cudzoziemców, frekwencja znana z 9 kwietnia czy 17 września…

Tradycyjnie głównym obrońcą Ukrainy był dawny PZPR-owski aparatczyk Marcin Świecicki. Skład publiczności był zaś inny, niż kilka dni temu pod ambasadą Ukrainy, więc tym razem pan Święcicki usłyszał oklaski.

Oklasków nie usłyszał natomiast Marcin Plewka. Na blogu opisuje wydarzenia, których również byłem świadkiem, mam jednak coś do dodania, o czym za chwilę.
Plewka:
Co takiego powiedziałem, że zostałem wybuczany? Wspomniałem o Wołyniu? Wspomniałem o UPA? Nie !!! Zdążyłem powiedzieć parę zdań brzmiących mniej więcej tak:
„Drodzy przyjaciele, dziś musimy stanąć do wspólnej walki wobec rosyjskiej agresji na Ukrainie. Byłem tutaj pod ambasadą w 1990, jako młody 17 letni chłopak, kiedy sowieckie czołgi rozjeżdżały ludzi na ulicach Wilna, byłem tutaj, gdy bestialsko mordowano wolną Czeczenię, byłem w 2008, gdy potężna Rosja napadła na malutką Gruzję. Byłem w końcu tutaj, po tym jak zamordowano polskiego prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Smoleńsku…..”
Mojej przemowy nie udało się dokończyć, rozpoczął się dziki wrzask oburzenia ukraińskich lemingów, nauczonych przez Marcina Święcickiego i Gazetę Wyborczą, kiedy można krzyczeć PUTIN MORDERCA, a kiedy PUTIN OK. Moi przyjaciele na Ukrainie nie potrzebują dodatkowych wyjaśnień, by wiedzieć, co stało się w Smoleńsku, a Ukraińcy w Polsce oczekują naszej solidarności w walce z rosyjskim Hitlerem – Putinem, ale na polskiej ziemi, w centrum Warszawy, nie pozwalają na wykrzyczenie naszej krzywdy o Smoleńsku – to już dla mnie szczyt bezczelności.
Co ciekawe, w miejscu, w którym stałem – po drugiej stronie ulicy – nie było słychać, co Plewka mówi. Demonstrantom wystarczyło najwyraźniej słowo „Smoleńsk”, by zaczęli buczeć, krzyczeć i nawoływać – jak stojący koło mnie facet – by „zabrać mu mikrofon”. Cóż, Putin zły, ale przecież Kaczyński gorszy. Tutaj nie zmienia się nic.

Potem wszystkich na szczęście pogodziły okrzyki „Sława Ukrainie – gierojom sława!”, które wznosić zaczął, żeby było ciekawiej, przedstawiciel Białorusinów. Było już sympatycznie i miło, ja zaś wróciłem do domu z mocno mieszanymi uczuciami. No bo jednak wszystko to wygląda coraz bardziej przygnębiająco i coraz bardziej dziwacznie. Inteligencja demonstrantów zaś chwilami kwalifikuje się na strony, opatrujące zdjęcia napisami „FAIL”, jak bowiem nie załamać się nad transparentem „Nie zostawiajcie Ukrainy samej” na wprost ambasady Rosji? Ten postulat ma duże szanse na realizację. Hasło „Nie zostawiajcie Ukrainy” też zapewne zostanie przez Rosjan rozpatrzone pozytywnie.