Czego bał się reżyser „Kamieni na szaniec”?

Mam nadzieję że Gliński nie pokazał w swoim dziele młodej Peszkówny która mówi "Sorry Polsko" i spier...a do Izraela lub do Moskwy żeby nie uronić ani kropli krwi. Do kina nie pójdę więc pewnie się nie dowiem.   

Filmu nie widziałem i nie zamierzam oglądać. Niemniej jednak czytając jego profesjonalne i amatorskie recenzje pochodzace z "prawej strony" dochodzę do wniosku, że ich autorzy oczekiwali dzieła na miarę ekranizacji "Młodej gwardii" Fadiejewa, dokonanej przez Gierasimowa.

Nie wiem, co ma tu do rzeczy fakt, że "ten" Gliński jest bratem "tamtego" Glińskiego.

Nie wiem, co ma tu do rzeczy fakt, że trzy filmy Glińskiego dotyczyły patologii. Gwoli prawdy należałoby dodać, że dwa inne jego filmy odnosiły się do stalinizmu.

A teraz do rzeczy:

"okrucieństwo spłycone do krwi" - cóż, "Rudy" zmarł w wyniku niezwykle okrutnego i krwawego pobicia w śledztwie. Zachowując należne proporcje chciałbym zapytać, czy Autor recenzji ma coś przeciwko dosłowności krwawej Męki Pańskiej w filmie Mela Gibsona?

"nie poznajemy religijności chłopców" - książka Kamińskiego nie obfituje w opisy ich religijności. Znalazłem tam 4 (słownie: cztery) krótkie wzmianki odnoszące się bezpośrednio do religii i praktyk religijnych.

"nie zaznamy w filmie patosu" -rozmawiając z bardzo wieloma weteranami AK nie zaznawałem patosu. Byłem chyba bardziej patetyczny od nich. A czasy patetyczne nie były, patetyczne bywały epizody.

Cóż, de gustibus non est disputandum. Do pozostałych kwestii odniosę się w trakcie dyskusji. którą jednak będę mógł podjąć dopiero po południu.

Na film dopiero się wybieram, zatem polemizować mogę jedynie ogólnie z tezami autora, z którymi w jakiejś ich części się nie zgadzam - i to nie tylko dlatego, że recenzje osób, które są mi znane z trafnych ocen, opisują ten film zgoła odmiennie.

Należy się najpierw zastanowić, czego oczekiwaliśmy. Czyżby "żywotów świętych"? A takie właśnie mam wrażenie po przeczytaniu tej recenzji. Ja natomiast sądzę, że ten film celuje w nieco inną – jak to się dzisiaj mówi – „grupę targetową”, niż my, ludzie zdecydowanie już dorośli. 
On jest skierowany głównie do młodzieży.
A Gliński w wywiadach mówił często, że wykładając na uczelniach czy jeżdżąc ze swoimi filmami do szkół, widzi, że jego spotkania i rozmowy na temat filmów, które robi powodują, że młodzież zaczyna myśleć. I o to właśnie mu chodzi – o rozmowę, a nie o narzucanie jakichś dydaktycznych poglądów.
Z mojego własnego doświadczenia wynika również, że dydaktyzm nie jest najlepszą metodą uczenia młodych ludzi historii. Tę historię znacznie lepiej jest im przybliżyć uświadamiając, że my sami również jesteśmy jej częścią, bo ona dzieje się nieprzerwanie. My też ją budujemy, bo historią jest już to, co zdarzyło się wczoraj. Od nas wiec także zależy, jak ona będzie wyglądała.

Wracając zatem do filmu.
Można było oczywiście zrobić panegiryk, a tych młodych bohaterów postawić na piedestałach i kazać wielbić jak wzorzec  niedostępny  i niedościgniony. Jestem jednak zdania, że jest znacznie lepiej, gdy młodzi ludzie, których dziś uczy się, że patriotyzm jest śmiesznym dziwactwem, bo w razie zagrożenia pierwszą myślą powinno być, by „sp….ć jak najdalej”, widzą swoich rówieśników, którzy przypominają ich samych – mają czasem wady, muszą wybierać pomiędzy normalnymi dla młodych ludzi marzeniami i pragnieniami, a poczuciem obowiązku, odpowiedzialnością i oddaniem Ojczyźnie.
Tylko z bohaterem „zwykłym” inny zwykły człowiek jest w stanie się utożsamić. Jeśli w „Zośce” czy „Rudym” młody człowiek odnajdzie siebie samego, to jest to pierwszy krok do zrozumienia czym naprawdę jest ten obśmiewany patriotyzm.

Niewątpliwie tamto pokolenie miało wyraźne ideały, których dziś jest wyraźny niedostatek.  Jednak zupełnie nie pojmuję dlaczego robić z nich nieomal świętych. Wątpię, by dosłownie każdy był prymusem, by nie myśleli o dziewczynach, by nie mieli również  chwil zwątpienia, słabości, a żyli tylko i wyłącznie ideami.
Na przykład wiadomo, choć powszechnie się o tym raczej nie mówi, że „Zośka” miał dosyć ostry konflikt z "Orszą" - naczelnikiem Szarych Szeregów, dowódcą Akcji pod Arsenałem, z którym otwarcie walczyli o przywództwo, co spowodowało, że  "Zośka" i jego drużyna z liceum im. Batorego do Szarych Szeregów wstąpiła dopiero w 1941 roku.
Piszesz:  „Na scenę srebrnego ekranu wchodzą chłopcy odważni, roześmiani i beztroscy”.
Bo oni tacy również byli. Normalni. To wojna skazała ich na bardzo trudne wybory, którym sprostali.
Reasumując –  wydaje mi się, że jeśli reżyser czegoś się rzeczywiście bał, to prawdopodobnie, co najwyżej, wiejącej z ekranu nudy unurzanej w dydaktycznym sosie, która zniechęci młodych ludzi dokładnie tak samo, jak zniechęcają ich szkolne lekcje historii.


Co do innych kwestii, które podkreślasz... o tym będę mogła porozmawiać dopiero po obejrzeniu filmu. Niemniej, dziękuję za Twoją recenzję, bo jest interesująca.

Filmu oczywiście nie widziałem, więc tylko odniosę się do słusznych/niesłusznych pretensji pod adresem jego twórcy o brak wyraźnego wyeksponowania patriotycznych postaw głównych bohaterów "Kamieni na szaniec", co moim zdaniem należy wiązać z faktem, że sam zamysł filmu, a więc jego scenariusz powstawał w okresie kiedy patriotyzm był obciachem, a przynajmniej czymś archaicznym, czyli niestosownym w nowej europejskiej Polsce.

Panujący w Polsce od 25 lat "system" konsekwentnie starał się zniszczyć i ośmieszyć patriotyczne postawy i odniesienia. Dopiero od niedawna z czysto pragmatycznych względów obóz rządzący zaczął podejmować próby "odzyskania" patriotyzmu, który coraz powszechniej był kojarzony na scenie politycznej z Prawem i Sprawiedliwością.

Tutaj, gorąco polecam lekturę tekstu Aleksandra Halla z czerwca 2013 roku:

Tusk musi postawić na patriotów

dziękuję za recenzję i pozdrawiam

 

na nastepny film, albo i pare.

Szkoda, ze Glinski okazal sie tak poprawnie politycznie.
Ale to ze zrobil w miare "poprawny " film  w dzisiejszych czasach wscieklej polakofobii, antypolskiego rasizum  srodowisk filmowych jest juz osiagnieciem.
Mozliwe, ze scenariusz proponowany przez Ciebie nie byloby kasy.
 

dobra recenzja