Kilka uwag o kultach i mitologii współczesnych post-Słowian

Kulty i mitologia plemion post-słowiańskich zamieszkujących dorzecze Wisły i (częściowo) Odry to – mimo obfitej bazy źródłowej – temat stosunkowo mało zbadany. A ponieważ współcześni post-Słowianie od ponad 10 wieków podlegali zgubnym wpływom chrześcijaństwa, trudno się dziwić, że jego elementy przeniknęły i ugruntowały się w ich religii i mitologii. Ale błogosławione pogaństwo wyprzeć się z niej nie dało.

Oto kilka uwag i refleksji na ten temat.

Opisywany już przez Saxo Gramatyka Świętowit, który miał cztery twarze, pozostał centralną postacią post-słowiańskiego panteonu, choć obecnie jest anonimowy. Anonimowy, albowiem – podobnie jak w przypadku żydowskiego Jahwe – strach wymówić jego Prawdziwe Imię. Natomiast cztery twarze Świętowita uległy jakby pomnożeniu i w każdej kadencji władz ustawodawczych i wykonawczych bóstwo to zyskuje nowe, zgodnie z wolą post-słowiańskiego elektoratu.

Odrodzenie kultu Świętowita nastąpiło definitywnie podczas Ofiary Okrągłego Stołu. Ów sakralny mebel wykonany został z drewna pochodzącego z dębów rosnących w Świętym Gaju (nie mylić ze św. Gejem!) Atrybuty współczesnego Świętowita pozostały niezmienne. Zajmijmy się przez chwilę jednym z nich, a mianowicie rogiem. Tu zarysowują się dwie szkoły interpretacyjne. Jedna z nich utożsamia go z Rogiem Obfitości Amaltei, z którego czerpią wybrani, druga zaś twierdzi, że jest to Złoty Róg zgubiony przez Chama (nie mylić z Semem!). Na uwagę zasługuje tu interpretacja legendarnych arcykapłanów Mebla Ofiarnego – bł. Consensusa i bł. Kompromisa – którzy utrzymywali iż schrystianizowany i schamiały lud Słowiański zgubił róg obfitości jeszcze w czasach Rzeczypospolitej Szlacheckiej, gdzieś w okolicach Dardaneli.

Ale wróćmy do Ofiary Okrągłego Stołu, złożonej przez Kapłanów Tajnych, Jawnych i Dwupłciowych, którzy pod przewodem wspomnianych już wcześniej arcykapłanów porozumieli się w Gaju Magdalenki (możliwe, że naprawdę nazywał się on Gajem Marii Magdalenki). Prawowierni post-Słowianie utrzymują, że była to ofiara złożona mitycznemu, greckiemu Demosowi lub mitycznemu rzymskiemu Populusowi. Ci zaś mieli na ziemie Słowian trafić za sprawą Bursztynowego Szlaku wiodącego przez Calisię (być może stąd wziął się współczesny kult Ziemi Kaliskiej, uprawiany swego czasu przez Prezia Wszystkich post-Słowian i jego akolitów z Siwcem na czele?)*. Frakcja post-Słowian prawowiernych inaczej utrzymuje jednak, że ofiara owa złożona została św. Wolnemu Rynkowi. Natomiast niedobite watahy chrześcijańskich post-Słowian uporczywie twierdzą, że Okrągłostołowa Ofiara była przeznaczona była rzymskiemu bogowi złodziei, Merkuremu.

Tak, czy inaczej, w okresie późnej wiosny, lata i wczesnej jesieni współcześni post-Słowianie czczą pamięć tej Ofiary całopaleniem mięsa wieprzowego na Grillach Patriotycznych, ulewając na na nie Santa Piva di Warca lub (prasłowiańskiego)Żubra. Tylko w okresie później jesieni, zimy i wczesnej wiosny następują – coraz słabsze na szczęście – regresje obrzędowości chrześcijańskiej.

Widać więc wyraźnie, że religia i mitologia współczesnych post-Słowian ma charakter synkretyczny. Trudno jednak przesądzić, czy aktualne odrodzenie prasłowiańskiego pogaństwa ma charakter trwały, czy epizodyczny, tak jak reakcją pogańska w czasach cześnika Miecława... Być może czeka nas jeszcze powrót do matriarchatu. Tym razem byłby to matriarchat partnerski LGBT.

Ciąg dalszy nastąpi. Może...

* Wspomnianego kultu Ziemi Kaliskiej nie należy mylić z kultem Kalisza. Ten ostatni ma niewątpliwie korzenie wschodnie, o czym świadczy uderzające podobieństwo jego idola, bł. Kalisza, do Buddy.