Godziemba - blog

25 maja 1920 roku gen. Kazimierz Sosnkowski został dowódcą powołanej ad hoc Armii Rezerwowej.
 

W 1945 roku sowiecki agent został marszałkiem Polski.
 
      Na początku okupacji niemieckiej  Żymierski starał się utrzymywać kontakty z członkami wielu organizacji podziemnych, reprezentującymi niemal każdą orientację polityczną. Wielu polityków antysanacyjnych widziało  w nim ofiarę Piłsudskiego.
 

W 1931 roku Michał Żymierski został sowieckim szpiegiem.
 
     W czasie pobytu w więzieniu w Cieszynie Żymierski nawiązał kontakt z członkami Komunistycznej Partii Polski. Z racji pełnienia wcześniej ważnych funkcji w wojsku był bardzo cennym nabytkiem dla komunistów, którzy szybko poinformowali o tym centralę w Moskwie.
 

W 1927 roku Michał Żymierski skazany został na 5 lat więzienia.
 
      Po odczytaniu przez prokuratora aktu oskarżenia sędzia przewodniczący zapytał Michała Żymierskiego, czy przyznaje się do zarzutów. „– Nie poczuwam się do żadnej winy. Nie popełniłem żadnego przestępstwa. Nie naraziłem munduru oficerskiego na hańbę, ani też skarbu państwa na straty” –  odpowiedział oskarżony. Następnie zaczął swoje szczegółowe wyjaśnienia, które dokładnie odnotowała „Gazeta Poranna Warszawska”, związana z obozem narodowym.
 

Dwa tygodnie przed przewrotem majowym wszczęto śledztwo przeciwko generałowi Michałowi Żymierskiemu.
 
     Michał Żymierski, właściwie Łyżwiński, urodził się 4 września 1890 roku w Prądniku Czerwonym. Dzięki pomocy biskupa krakowskiego Jana Puzyny ukończył  gimnazjum św. Anny w Krakowie, mieszkając w internacie przy Pałacu Biskupim, na słynnej ulicy Franciszkańskiej. W 1910 roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim.
 

Ewolucja stosunku konserwatystów wschodnio-galicyjskich do Ukraińców doprowadziła w 1907 roku do zawarcia przez nich sojuszu z endekami.
 
      Jeszcze w latach 80. XIX wieku konserwatyści wschodnio-galicyjscy, zwani Podolakami,  nie traktowali poważnie przynależności narodowej mieszkańców wsi. W ich przekonaniu ziemie Galicji Wschodniej zamieszkiwał jeden lud, bez zróżnicowania etnicznego. Przyznawali jak Emil Torosiewicz, że „prawdziwie nie można dopatrzeć się różnicy między ludnością naszą”.
 

Ewolucja stosunku stańczyków wobec Ukraińców związana była z radykalizacją ukraińskich stronnictw politycznych.
 

Narodowi demokracji konsekwentnie przeciwstawiali się realizacji programu federacyjnego.
 

Politycy Narodowej Demokracji negowali narodowe aspiracje Ukraińców.
 
     Pierwsze symptomy ukraińskiego ruchu narodowego w końcu XIX w. publicyści endeccy starali się bagatelizować. Dmowski na łamach „Przeglądu Wszechpolskiego” z 1897 roku stwierdzał, że ludność ukraińska nie miała „ani poczucia tej politycznej indywidualności, którą przez wieki państwowego bytu wyrobić mogą, ani jasnej świadomości swych odrębnych potrzeb politycznych”. Równocześnie narodowi demokraci konsekwentnie używali wobec Ukraińców nomenklatury „Rusini”, „ruski”.

Zdobycie Kijowa w maju 1920 roku okazało się krótkotrwałym sukcesem.
 
     Ostateczny plan operacji kijowskiej opracowany został przez grono zaufanych oficerów Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, którymi kierował szef oddziału operacyjnego  sztabu Naczelnego Wodza ppłk. Julian Stachiewicz. Przewidywał on wykonanie głębokiego zagonu kawaleryjskiego w celu opanowania Koziatyna, z równoczesnym natarciem wydzielonych grup piechoty, dążących do zajęcia Żytomierza i Berdyczowa.