Godziemba - blog

Po agresji sowieckiej marynarze Flotylli Rzecznej zostali podporządkowani gen. Kleebergowi, dowódcy Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”.
 

Podczas agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku Sowieci zamordowali setki żołnierzy polskich.
   
            W celu przyspieszenia planowanego wcielenia zagarniętych ziem do Związku Sowieckiego zadecydowano o eliminacji polskiej inteligencji oraz sfer „burżuazyjno-obszarniczych”. Jeszcze w trakcie działań wojennych zadanie te realizowały grupy sabotażowo-dywersyjne, zorganizowane wcześniej na Kresach Wschodnich II RP, które dokonały licznych samosądów na ludności polskiej.
 

Ugrupowanie gen. Orlik-Rückemanna najdłużej walczyło z sowieckimi agresorami w 1939 roku.
 

W agresji sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 roku wzięło udział ponad pół miliona czerwonoarmistów.
 
            W wystąpieniu na nadzwyczajnej sesji Rady Najwyższej ZSRS w dniu 31 sierpnia  1939 roku szef sowieckiego rządu Mołotow dowodząc, iż „układ o nieagresji między Niemcami a ZSRS stanowi zwrotny punkt w historii Europy, ale i nie tylko Europy” wskazywał, iż wrogość między Rosją a Niemcami zawsze przynosiła tym krajom największe straty.
 

Złe ustawienie jednostek wojskowych oraz dezorganizacja zaplecza walczących wojsk przyspieszyły klęskę Polski w 1939 roku.
 
      Polski plan obrony zakładał, iż własny wysiłek obronny zostanie wsparty poczynaniami sojuszniczych armii: francuskiej i angielskiej.
 

Obowiązkiem polskiego Sztabu Głównego było systematyczne prowadzenie prac przygotowawczych do konfliktów z potencjalnymi przeciwnikami.
 

Pomimo słabości kadrowych oraz błędów organizacyjnych polskie służby wywiadowcze właściwie rozpoznały główne kierunku niemieckich uderzeń we wrześniu 1939 roku.
 
      Przygotowania mobilizacyjne polskich służb informacyjno-wywiadowczych do wojny pozostawiały wiele do życzenia. Warszawska centrala nie miała nawet organizacji wojennej - nie przeprowadzano też podziału zadań o charakterze wojennym między komórkami centrali.
 

Przed wybuchem wojny w 1939 roku niemiecki wywiad posiadał znaczną przewagę na polskim.
 
      Po dojściu Hitlera do władzy wraz z rozbudową sił zbrojnych znacznie wzmocniono niemieckie służby wywiadowcze. W 1935 roku na czele najważniejszej z nich – Abwehry – stanął admirał Wilhelm Canaris, który przeprowadził szereg zmian mających na celu zwiększenie aktywizacji wywiadu.
 

W ramach operacji „wózek” zdobyto mnóstwo materiałów wywiadowczych dotyczących Niemiec.
 
 

Akcja przeglądania niemieckiej poczty, przewożonej w pociągach tranzytowych była realizowana przez polski wywiad w latach 1930-1939.
 
 
        Była to jedna z bar­dziej brawurowych i skutecznych akcji polskiego wywiadu, która nie została zdemaskowana przez kontrwywiad niemiecki.