Godziemba - blog

W listopadzie 1920 roku Białorusini ze Słucka podjęli nieudaną próbę utworzenia niepodległego państwa białoruskiego.
 
 
       W końcu marca 1919 roku propolsko nastawieni działacze białoruscy rozpoczęli rozmowy z Polakami w sprawie ewentualnej współpracy oddziałów białoruskich (1 białoruski grodzieński pułk piechoty – liczący ok. 1000 żołnierzy) stacjonujących w Grodnie z Wojskiem Polskim.  Niska ocena wartości bojowej białoruskiej jednostki sprawiła, iż strona polska nie sfinalizowała sprawy.
 

Postanowienia polsko-bolszewickiego układu preliminaryjnego z 12 października 1920 roku  oznaczały pogrzebanie idei federacyjnej. Dotychczasowi sojusznicy: Ukraińcy, Rosjanie i Białorusini, przestali być Polsce potrzebni, a ich dalsze przebywanie na terytorium Rzeczpospolitej stało się kłopotliwe dla władz polskich.
 
      W trakcie wojny z bolszewikami po stronie polskiej walczyło kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy rosyjskich, kozackich, ukraińskich i białoruskich.
 

„Republika Tarnobrzeska” istniała do maja 1919 roku.
 
      Na wieść o nominacji Dąbala Jan Bochniak złożył rezygnację ze stanowiska komisarza PKL, uważając współpracę z Dąbalem za niemożliwą. Jego następcą został działacz PSL „Piasta” dr  Benedykt Łącki, który zgodził się na istnienie komitetu chłopskiego. Ta „swoista dwuwładza współistnieje i współdziała ze sobą, toleruje się nawzajem i w gruncie rzeczy każda z nich oczekuje swego zwycięstwa”.
 

Na początku listopada 1918 roku radykalni działacze chłopscy podjęli próbę przejęcia władzy w Tarnobrzegu.
 
      Dnia 28 października 1918 r. powstała w Krakowie Polska Komisja Likwidacyjna (PKL), która objęła rządy w Małopolsce Zachodniej.
 

Apogeum nielegalnej emigracji polskich Żydów nastąpił w drugiej połowie 1946 roku.
 

W latach 1945-1947 z Polski nielegalnie wyjechało ponad 140 tysięcy Żydów.
 
      Najważniejszymi przyczynami emigracji polskich Żydów w latach powojennych była trauma Szoah oraz perspektywa budowy państwa żydowskiego w Palestynie. W latach 1945–1947 z Polski do Palestyny wyemigrowało drogą legalną jedynie około 12 tys. Żydów, podczas gdy według szacunków Yehudy Bauera wychodźstwo nielegalne objęło około 140 tys. osób.
 

Pomimo, iż w raporcie komisji Morgenthaua – szefa amerykańskiej misji rządowej mającej na celu zbadanie traktowania Żydów w Polsce – wydarzenia we Lwowie określono mianem „ekscesów”, wiele środowisk żydowskich na świecie oskarżało Polaków o zorganizowanie pogromu Żydów we Lwowie w listopadzie 1918 roku.
 

W dniach 22-24 listopada 1918 roku doszło we Lwowie do bandyckich rozruchów, w trakcie których zginęło 44 osób, w tym 33 Żydów.
 

W listopadzie 1918 roku komendantem POW na terenie okupacji niemieckiej był Adam Koc.
 
 
       Wkrótce po zwolnieniu z obozu w Beniaminowie, na wiosnę 1918 roku ppor. Adam Koc (pseudonim „Szlachetny”) został szefem Komendy Naczelnej nr 1 POW. Równocześnie wszedł on (zamiast Tadeusza Kasprzyckiego) do Konwentu — struktury stojącej na samym szczycie konspiracji piłsudczykowskiej, mającej kierować pracami konspiracji lewicy niepodległościowej pod nieobecność Piłsudskiego.
 
 

W 1937 roku miało dojść do dwóch tajemniczych zamachów, których „bohaterem” był Adam Koc.