Godziemba - blog

Sukces w wojnie 1920 roku został odniesiony dzięki wspaniałej postawie świadomych Polaków.
 
 
      Powodzenie realizacji polskiego planu kontrofensywy zależało przede wszystkim od utrzymania Warszawy, na której przedpolu toczyły się ciężkie boje, Dlatego też 12 sierpnia Piłsudski opuszczając Warszawę i przenosząc się do Puław, gdzie objął dowództwo nad formowaną grupą uderzeniową, zażądał od Sosnkowskiego, by osobiście czuwał nad obroną stolicy I nie dopuścił do powstania antagonizmów wśród dowódców poszczególnych jednostek.
 

Obrona Warszawy w sierpniu 1920 roku stała się sprawą priorytetową dla całej Polski.
 

Latem 1920 roku, w obliczu bolszewickiego najazdu, Polacy stanęli przed koniecznością obrony swojego państwa. Fenomen ówczesnych dni polegał na tym, że polskie społeczeństwo po raz pierwszy na taką skalę potrafiło się zintegrować w obliczu grożącego Polsce niebezpieczeństwa.  
 
      Powołana w dniu 1 lipca 1920 roku Rada Obrony Państwa wezwała do ochotniczego zaciągu do wojska polskiego
 

Nieudana próba sforsowania Wisły przez oddziały 1 armii stała się pretekstem do usunięcia Berlinga z dowództwa.
 

Wybuch powstania w Warszawie spowodował zmianę planów Stalina, który nakazał Rokossowskiemu przejście do obrony na całym odcinku frontu, zajmowanym przez jego jednostki.
 

Zajęcie Warszawy w pierwszej połowie sierpnia 1944 roku było integralną częścią pierwotnego planu Stalina.
 
           W wyniku klęski na Białorusi  Niemcy utracili bezpowrotnie równowartość 28 dywizji piechoty, a całkowite straty szacowano na 300 tysięcy żołnierzy. W niemieckim froncie powstał gigantyczny, ponad 400-kilometrowy wyłom. Armia Czerwona wydawała niezwyciężona.
 
            Zniszczenie Grupy Armii „Środek” zostało przypieczętowane 20 lipca, w dniu, w którym grupa niemieckich oficerów podjęła nieudaną próbę zamachu na Hitlera.

Operacja „Bagration” doprowadziła do rozgromienia niemieckiej Grupy Armii „Środek” na Białorusi i Litwie oraz pozwoliła Armii Czerwonej dotrzeć nad Wisłę pod Warszawą.
 
      Dowódca Grupy Armii „Środek” feldmarszałek Ernst Busch słusznie obawiał się, że na rozciągniętym odcinku jego front podległe mu wojska nie powstrzymają potężnego sowieckiego uderzenia. Jego propozycja wycofania się na linię rzeki Berezyny, pozwalająca na znaczące skrócenie linii frontu, została odrzucona przez Hitlera.
 

Smutną kartą w dziejach POW była zdrada kilkunastu jego członków i ich przejście na służbę Czeka.
 
      Założona z inicjatywy Piłsudskiego na jesieni 1914 roku Polska Organizacja Wojskowa prowadziła działania konspiracyjne wymierzone przeciwko Rosjanom, Po zajęciu Królestwa Polskiego przez Niemców latem 1915 roku przeszła do niemal legalnej działalności. Po aresztowaniu w lipcu 1917 roku Józefa Piłsudskiego i Kazimierza Sosnkowskiego przez Niemców ponownie przeszła do konspiracji, prowadząc działalność skierowaną przeciwko Niemcom i Austriakom.

W latach 1939-1944 narodowo-socjalistyczni oprawcy zamordowali ponad 10 tysięcy upośledzonych fizycznie i psychicznie niemieckich dzieci.
 

W ramach akcji T4 w latach 1939-1941 niemieccy lekarze zamordowali kilkadziesiąt tysięcy chorych psychicznie rodaków.
 
     W październiku 1939 roku Wydział Medyczny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Rzeszy rozpoczął inspekcję we wszystkich zakładach, „w których przebywają, nie tylko tymczasowo, chorzy psychicznie, epileptycy i upośledzeni umysłowo”.