Marcin Brixen - blog

Do klasy Łukaszka weszła pani pedagog.
- Dzisiaj będziecie mieli spotkanie z kimś ciekawym.
- O! - ucieszył się Łukaszek. - Wreszcie!
- Hiobowski nie denerwuj mnie! sugerujesz, że poprzedni goście byli nudni? Teraz przyjdą dwie panie. Zapraszam!
Do klasy weszły zaproszone osoby.
- Dzień dobry - powiedziała pierwsza z nich. Jestem aktywistką z Centrum Ruchów Emigracyjnych imienia Simona Mola. Na nasze zaproszenie przyjechała do nas pani Sabine i opowie wam coś teraz.

Wszyscy wiedzieli, że na ostatnich piętrach bloku jest są problemy z wodą.
- I z ludźmi - dodała babcia Łukaszka. - Co za ludność tam mieszka!
Z wodą był ten problem, że bardzo często ona zalewała mieszkania poniżej. A to wyskoczył wąż od pralki, a to ktoś kran urwał i woda się lała przez pół nocy... Bo i do aktów wandalizmu często tam dochodziło. Zdarzały się one jednak rzadko, bowiem ojcowie rodzin, które tam mieszkały, rodziny swoje trzymali krótko. Gdy któreś z licznych dzieci spowodowali wyciek wody, oni je natychmiast karali.

- Nie wiecie kto? - zapytała babcia Łukaszka wyglądając z kuchni. - Ktoś mi wybabrał całą margarynę "Jak za Bieruta".
- To ja... - Mamie Łukaszka zapłonęły uszy. - Bo... Smażyłam kiełki bambusa z naci marchwiowej... Najnowszy krzyk mody kulinarnej, tak przynajmniej piszą w "Wiodącym Tytule Prasowym"...
- A piszą tam, że jak się coś zuzje z lodówki, to trzeba uzupełnić?
- Nie, ale ja oczywiście tę margarynę odkupię! Łukasz pójdzie. Łukasz! Łukasz!!
- Nie ma go - poinformował dziadek Łukaszka. - Jest w szkole.

Rozpoczął się rok szkolny.
Uczniowie podążali w kierunku szkoły, gdzie powitał ich niecodzienny widok.
- O ja cię - jęknął okularnik z trzeciej ławki na widok pojazdu stojącego przed wejściem do budynku. Wielki, czarny, błyszczący chromowanymi detalami traktor.
- Tata mi mówił, że zdjęli VAT na ciągniki, i wszyscy rzucą się je kupować na firmę - powiedział Łukaszek. - Ciekawe kto nabył to cudo?
- Psy! - rzucił okularnik. Łukaszek zaczął się stukać w głowę, ale zaraz przestał.

Był pierwszy września.
Łukaszek poszedł do szkoły odpisać tylko plan lekcji i nie było go pół dnia. Rzekomo był również na mszy inaugurującej rok szkolny.
- Katoprawicowy terror - westchnęła mama Łukaszka. - Pewno by dostał niedostateczny gdyby nie poszedł.
- Po pierwsze: za to nie ma ocen - uniósł się dziadek Łukaszka. - A po drugie: żadna msza nie trwa pół dnia! On nas bezczelnie oszukuje! Za grosz cywilnej odwagi żeby się przyznać gdzie naprawdę był!

Każde kolonie, nawet te feministyczne, mają jedną, ważną cechę. Kiedyś następuje ich koniec. Ale zanim do tego dojdzie...
- Jest Zielona Noc! - wykrzyknął Gruby Maciek, stary, doświadczony bywalec niejdnego turnusu kolonijnego.
- Czy to coś związanego z ekologią? - zapytała Julia.
- Niezupełnie - i Gruby Maciek objaśnił na czym ten jakże piękny zwyczaj polega.
Pozostało tylko wybrać ofiarę.

Pani przewodnik w muzeum powitała grupę kolonijną dosyć nietypowo.
- Czy ktoś z was tego nie zostawił? - zapytała machając portfelem.
- Nie, bo dopiero tu przyszliśmy - odparła pani opiekunka. - A co to właściwie jest?
- Portfel. Nie ma niestety żadnych dokumentów w środku, więc nie wiem do kogo może należeć. Ale nic to. Witamy w Muzeum Triumfującego Feminizmu!
Koloniści wraz z panią opiekunką weszli do muzeum i udali się do sal wystawowych.
- Tam nie! - zakrzyknęła pani przewodniczka, ale było już za późno.

- Kolonie to nie tylko ogniska, tańce i podchody - oświadczyła kolonistom pani kierownik turnusu. - To także sztuka i kultura. Dzisiaj pojedziecie do muzuem.
Jedna z pań opiekunek zebrała wszystkich i oświadczyła, że wyruszają.
- Gdzie autobus? - spytała jedna z dziewczyn.
- Idziemy do wsi, na pociąg.
- Mieliśmy jechać, nie iść! Nie mam odpowiednich butów!
- Ja też! - zaczęły jej wtórować inne koleżanki.
- Tylko do wsi! - zaczęła krzyczeć pani opiekunka. - Przecież to kawałeczek! Możecie chyba tyle przejść?!

- Zostawili nas - wyjąkała zdumiona Julia. Okularnik myślał błyskawicznie. Wsadził ręce w kieszenie i rzekł rozczarowany: - Zostawiłem telefon w autokarze, a ty? - Ja też. - No to kiszka. - Żadna kiszka! - rozzłościła się Julia. - Na pewno zaraz się zorientują, że nas nie ma i zawrócą! - Akurat... - Musimy tylko chwilkę poczekać! Minęło dwadzieścia siedem minut. - Jak chcesz, to sobie czekaj, ja idę - oznajmił okularnik. - Może złapiemy stopa - zaproponowała bez przekonania Julia. - W życiu i w tym kraju trzeba liczyć tylko na siebie. Szybciej będzie jak pójdziemy. - Ale szosą to kawał drogi!